Faworyt: Tennessee

Na papierze, największą siłą ognia raz jeszcze dysponuje Kentucky Johna Calipariego. Na papierze, ogromne aspiracje sieje LSU. A w odwodzie wciąż zalega mocne Auburn, podrażnione nieudanym March Madness, lecz osłabione odejściem Mustaphy Herona. Największym faworytem jest jednak Tennessee i przemawia za tym kilka powodów. Po pierwsze, oraz najważniejsze, cała piątka starterów wraca na kolejny sezon, a fani Volunteers z powrotem na parkietach ujrzą siedmiu z ośmiu najlepszych strzelców zespołu. I wszystkich tych starterów łączy jedno – chęć zemsty za przegrany turniej SEC oraz porażkę w drugiej rundzie wielkiego tańca. Zespół ten wzmocni także przeklasyfikowany four-star DJ Burns, wzmacniając, już bardzo silny, frontcourt Vols. A nad tym wszystkim wciąż czuwa Rick Barnes, zapewniając dobry coaching i podejście taktyczne. Vols mają więc wszystko – zgranie, siłę ognia, kandydata do Naismitha w postaci Granta Williamsa oraz dobrego trenera. To mieszanka na sukces.

Drużyny turniejowe: Kentucky, Mississippi State, Florida, LSU, Auburn, Alabama

SEC przestało być show jednego zespołu; teraz to jedna z najpotężniejszych konferencji w lidze, jeśli nawet nie najmocniejsza. Kentucky, choć ograbione z najgłośniejszych nazwisk rekrutacji, wciąż pozyskało Immanuela Quickleya oraz Keldona Johnsona, a transfer Reida Travisa momentalnie zapewnił ich frontcourtowi ogromną siłę ognia, niezależną od formy underclassmenów. Potrzebują tylko czasu, aby się zgrać. Bulldogs w sezonie 2017-18 zabrakło siły przebicia, ale o ich sile niechaj świadczy osiągnięty półfinał NIT. W tym sezonie do Starkville wraca czwórka starterów, i to czwórka najważniejszych starterów, co najważniejsze. Quinndary Weatherspoon, choć miał duże szanse zostać wybranym w tegorocznym drafcie, wraca na ostatni sezon z Bulldogs, by razem z bratem Nickiem poprowadzić zespół ku turniejowi. To wszystko wzmacnia top-25 rocznik w rekrutacji, dając ekipie Bena Howlanda potencjalną głębię. Na papierze duże straty zanotowała Florida, tracąc Chrisa Chiozzę, Egora Kouchelova, Johna Egbunu oraz KeVaughna Allena, lecz to wciąż jest zespół bardzo doświadczony, którego czwórka starterów ma razem ponad 170 startów w pierwszej dywizji. Ich defensywa wciąż powinna stać na ponadprzeciętnym poziomie. Najgłośniejszym z aspirujących zespołów jest jednak LSU Willa Wade’a. Tremont Waters wraca siać spustoszenie, podobnie jak Skylar Mays. Wade stracił aż starterów, ale to tylko pokłosie zmiany pokoleniowej. Zastąpią ich Javonte Smart, trzykrotny Mr. Basketball Luizjany, tworzący od teraz trójgłową hydrę z Watersem oraz Maysem oraz dwóch five-starów pod koszem – Emmitt Williams oraz Naz Reid. Przede wszystkim wobec Reida i jego wyjątkowego zestawu umiejętności krążą ogromne oczekiwania. Tigers posiadają ogrom talentu, lecz jest wielce prawdopodobne, że brak doświadczenia nie jeden raz da im się we znaki. Z doświadczeniem i większością starterów wraca Auburn, lecz tak jak we wstępie – Tigers Bruce’a Pearla muszą zastąpić Mustaphę Herona. Rozwiązaniem ma być trio nowych twarzy – Samir Doughty/J’von McCormick/Jamal Johnson. Również Alabama straciła swoją najjaśniejszą gwiazdę w postaci Collina Sextona, ale w barwach Crimson Tide wciąż ujrzymy Dazona Ingrama oraz Johna Petty’ego.

Czarny koń: LSU

Brakuje im doświadczenia, ale czystym talentem są w stanie dorównać niemal każdemu w lidze. Trójka guardów na obwodzie będzie sprawiać ogromne problemy rywalom Tigers – Waters to jednoosobowa armia, Mays szwajcarski scyzoryk, a Smart stanowi idealny pomost pomiędzy tą dwójką, jak także uniezależnia LSU od formy dnia Watersa. Jeżeli Williams oraz Reid udźwigną presję, ich ogromne umiejętności będą w stanie sprawić, iż LSU będzie nie do zatrzymania. Zwłaszcza, że ich ławka, wzmocniona posiłkami z JUCO, czy znanym z Oregonu Kavellem Bigby-Williamsem, oferuje wystarczające wsparcie, aby nadążyć za starterami.

Trójka na POY:

Grant Williams, F, Tennessee

Ubiegłoroczny zwycięzca, mający chrapkę na dublet. Zawodnik wielce wszechstronny w ofensywie, który zapowiada poprawę swoich statystyk z dystansu. Bezapelacyjny lider Tennessee, zarówno na pakiecie, jak i poza nim. Człowiek, z największą zdobyczą punktową w barwach Vols od 2003 roku. Równanie jest proste – jeśli Grant podtrzyma formę, Vols są w grze o tytuł.

Tremont Waters, G, LSU

Przypadek podobny jak u Williamsa. W sezonie 2017-18 Waters był alfą i omegą LSU, momentami dokonując cudów. Jeżeli Waters grał dobrze, to LSU było w stanie wygrać z każdym, o czym boleśnie przekonało Michigan Jona Beileina. Bądź co bądź mowa o niezwykle utalentowanym guardzie, trenowanym przez Willa Wade’a. W tym sezonie Tremont otrzymuje o wiele większe wsparcie niźli sam Skylar Mays, więc siłą rzeczy logicznym jest oczekiwanie co najmniej biletu do turnieju od LSU.

Quinndary Weatherspoon, G/F, Mississippi State

Wielce wszechstronny, ale przede wszystkim niezawodny. Podobnie jak Waters oraz Williamsa, najjaśniejsza gwiazda zespołu i człowiek, do którego trafia ostatni rzut Bulldogs. W samym sezonie 17-18 trafił on trzy game winnery dla Miss St. Zawodnik o ogromnym charakterze, który nie raz grał już pomimo kontuzji. Jeżeli Bulldogs będą w czołowej trójce koncentracji, Witherspoon może mieć więcej do zaoferowania jako laureat, niźli wspomniany Williams.